Að grisja börnin!

Haustrigningin er vonandi á undanhaldi. Þetta er orðið gott í bili finnst mér. Berin á reyniviðnum eru að mestu komin niðrá stétt. Fuglarnir komu að lokum í stórum flokkum (starrar og þresir) og þeir tæta þetta allt niðrá stétt. Kannski fer eitt og eitt ber uppí gogginn en miðað við magnið á stéttinni eru það ekki börg ber. Húsmóðirin á bænum fékk þá snilldar hugmynd að nota reyniber sem borðskreytingu með grillmatnum um daginn. Hér er mynd af því:

Ég fór einu sinni með pabba í heimsókn til Sigga Þorkels (þeir sem vita ekki hver það er verða bara að hafa það enda skiptir það ekki máli í samhenginu).

Hann keypti sér í gamla daga land á Álftanesi sem var ekkert nema auður vindblásinn melur þegar hann hóf þar skógrækt. Hann þurfti að hafa mikið fyrir því að rækta skóginn því það vantaði bæði skjól og jarðveg. Með þrósku og þolinmæði tókst honum ætlunarverkið og þarna er nú skógur. Allt of þéttur að vísu.

Ég man eftir því að í heimsókninni þá spurði ég Sigurð að því hvort það væri ekki kominn timi til að grisja þetta svolítið. Ég man eftir því að það hálf fauk í kallinn við þessa spurningu. "Grisjar þú börnin þín?" Sagði hann.

Jæja en það hefur semsagt staðið yfir að undanförnu "barnagrisjun" hér í Hveratúni. Við Róbert erum búnir að fara með marga sturtuvagna af trjágróðri út á brennustæði. Ég skil ekki hvernig var hægt að komast af án traktórsins

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Og svo að lokum ein stuttmynd af fallandi ösp...TIMMBBBUUUR...